[FF: Avengers] Jabłoń cz. 1 – Jakby nigdy nic

Howard Stark szedł ze zwieszoną głową i miał mętlik w głowie. To popołudnie zaczęło się od kawy w dinerze „Charlotte’s” i przypadkowego podsłuchania osobliwej rozmowy między dwoma mężczyznami, a skończyło na najdziwniejszej przygodzie, jaka go kiedykolwiek spotkała. Rzeczeni mężczyźni wzbudzili w Howardzie podejrzenia o bycie radzieckimi szpiegami, dlatego wynalazca ruszył za nimi, kiedy tylko opuścili diner. Zaprowadziło go to do miejsca, gdzie ustawili dziwne urządzenie, jak się okazało, portal czasowy. I tak oto wiedziony ciekawością Howard przekroczył jego próg i wylądował w roku 2012. Niestety, po drodze wystąpiły pewne komplikacje i wynalazca utknął w przyszłości na trzy godziny. Tymczasem linia czasowa potrzebowała pięciu godzin, aby zmiany, które w niej zaszły podczas podróży w czasie, w niej zaistniały. Tak więc ci dwaj mężczyźni – doktor Bruce Banner i, jak się później okazało, dorosły syn Howarda, Tony Stark – mieli pięć godzin, aby przygotować nowy wehikuł czasu i odesłać go z powrotem. Jednocześnie sam Howard miał pozostać odizolowany, żeby nie dowiedział się o przyszłości niczego, co mogłoby wpłynąć na przyszłe wydarzenia.

Mimo to splot różnych przypadków sprawił, że Howard dowiedział się wielu rzeczy. Po pierwsze – zobaczył Steve’a Rogersa, całego, zdrowego i do tego równie młodego, co w czasie wojny. Okazało się, że został odnaleziony w XXI wieku, ale Howard nie dowiedział się (i nawet nie naciskał na to, aby mu o tym powiedziano), kto i kiedy go odnalazł. Kapitan Ameryka nie był też zbyt rozmowny, jeśli chodzi o przyszłość i stwierdził, że jeżeli powie za dużo, może dojść do nieodwracalnych zmian, które mogą jej zaszkodzić. Niemniej jednak Howard i Steve miło spędzili czas na wspominkach, a po niemal czterdziestu minutach Kapitan został wezwany, aby spotkać się z jakimś człowiekiem.

Po drugie – w przyszłości (co było właściwie zrozumiałe) technologia miała się bardzo rozwinąć. Chociaż sztuczna inteligencja, która powitała Howarda w domu, gdzie przenieśli się Tony i Bruce, była – jak sama stwierdziła – prototypem, to i tak pozostawały jeszcze liczne, świecące na niebiesko, trójwymiarowe ekrany w laboratorium Tony’ego, zdjęcia, które były kolorowe i dokładne do niemal najdrobniejszych szczegółów, a także niezwykle cicha winda.

Po trzecie i najbardziej istotne z punktu widzenia Howarda było to, że doczeka się syna. Na początku nie zauważył podobieństwa między sobą a Tony’m, a i sam mężczyzna starał się ukryć przed nim swoją tożsamość, ale kiedy tylko Howardowi udało się uciec z pokoju, gdzie miał czekać na możliwość powrotu do swoich czasów, odkrył, że jeden z konstruktorów wehikułu czasu jest w istocie jego dorosłym synem. I właśnie tę rzecz – spotkanie z nienarodzonym potomkiem, konfrontację z nim, i ich wspólne pożegnanie, kiedy portal został już odbudowany – Howard wspominał najczęściej od momentu powrotu do roku 1948.

To, co mu się przydarzyło, było jak sen. W jednej chwili gonił Tony’ego i doktora Bannera po ulicach Nowego Jorku, w drugiej siedział w przyszłości i rozmawiał z dorosłym synem i ze Steve’m, a w następnej był znów w swoich czasach i to jeszcze w tej samej minucie, w której przeszedł przez portal. Jakby nigdy nic się nie wydarzyło. Jakby te niemal trzy godziny było tylko halucynacją, wymyśloną przez jego mózg. Głowa bolała go równie mocno, co w chwili opuszczenia „Charlotte’s”, więc może rzeczywiście… Ale obojętnie jak bardzo racjonalna część jego umysłu próbowała odrzucić koncept, jakoby właśnie powrócił z przyszłości, on wciąż obstawał przy tym, że to jednak prawda. Nie byłby w stanie wymyśleć sobie prawie trzech godzin i spędzić na tym tylko kilku sekund. Nie był też w stanie zaprzeczyć, że wciąż czuł na sobie dotyk i zapach Tony’ego. Nagle wszystko dookoła wydawało mu się potwornie nudne i zwyczajne, łącznie z jego własnym, bądź co bądź urozmaiconym, życiem. Wszystko wydawało mu się również szare w porównaniu z kolorową przyszłością, którą niedawno opuścił.