Stanęli u wrót wielkiej posiadłości należącej do Guldenów. Winifred ubrana była w wiśniową sukienkę z białym kołnierzem, a Cedrick – w czarny surdut. Miał też na nosie nowe okulary.

Brakowało mu odwagi. Z tym ogromnym domem z fasadą kolumn, które podtrzymywały balkon rozciągający się nad całą frontową ścianą, wiązały się zbyt bolesne wspomnienia, aby zechciał tam wejść. Poza tym bał się szyderczych i oceniających spojrzeń reszty gości. Obecność Winifred trochę mu pomagała. Elfka cały czas powtarzała, że będzie z nim i będzie go bronić przed kpinami. Jednak Cedrick wolał tam nie iść także dla niej. Oni mogli ją zjeść żywcem za to, że była elfką, która śmiała pojawić się na przyjęciu wyższych sfer.

Jednakże Winifred była niewzruszona.

Wrota były otwarte, więc oboje przeszli powoli przez nie i po drodze pokrytej kostką skierowali się do domu przed sobą. Po ich prawej i lewej stronie rozciągała się wielka, zielona przestrzeń. Gdzieniegdzie jedynie można było dostrzec kilka drzew. W końcu Cedrick i Winifred stanęli na ganku i zadzwonili. Po chwili czekania otworzył im szczupły krasnolud o poważnej twarzy.

– Witam, panie van Hooven – przywitał gościa oficjalnym tonem, po czym zwrócił się do Winifred: – Panią również. Państwo Gulden czekają już w salonie.

– Dziękujemy – odparł z uprzejmym, acz wymuszonym uśmiechem Cedrick.

– Kto? Kiedy?! – wykrzyknął Cedrick.

Markus zamknął oczy i westchnął, po czym popatrzył na Cedricka i odpowiedział:

– Chyba Moon – Spuścił wzrok i zaczął opowiadać: – Następnego wieczoru po waszym odejściu, kiedy wracałem od pierwszego od wielu dni pacjenta, zauważyłem, że w mojej dzielnicy coś się pali. Dopiero kiedy pobiegłem tam, zrozumiałem, że to mój dom. Życzliwi sąsiedzi próbowali go gasić, ale i tak po mojej praktyce pozostały tylko zgliszcza.

Zakrył twarz dłońmi. Szlochał. Cedrick podał jego marynarkę Gilbertowi, a sam uścisnął przyjaciela.

– Pięć lat! – załkał Markus. – Pięć lat oszczędzania, aby ją wybudować! A w ciągu jednej nocy obróciła się w proch!

– To wszystko moja wina – powiedział smutno Cedrick.

– Nie, ty akurat nic złego nie zrobiłeś – odparł Markus. Przez chwilę na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech, ale zaraz doktor dodał nieco smutniej: – Nie mam już nic, oprócz podstawowych przyrządów medycznych i rewolweru. Przyjechałem pociągiem do ciebie za ostatnie pieniądze. Proszę cię, przygarnij mnie na jakiś czas.

– Zostań jak długo chcesz – oświadczył Cedrick i spojrzał na doktora przyjaźnie. – Musi ci być zimno. Gilbercie… – zwrócił się do służącego, który wyprzedził jego prośbę:

– Zaraz przygotuję panu Wilmutowi trochę zupy.