1.      Ogólnie złe pisanie. Pod ten punkt podpada szeroka gama błędów – ortograficznych i merytorycznych. Większość z tych błędów można zobaczyć również w opowiadaniach autorskich. Ortografię może poprawić szybko za pomocą kilku kliknięć na myszce i klawiaturze. O wiele większy problem stanowią błędy merytoryczne – związane z psychologią, realiami epokowymi albo kulturowymi, geografią, historią itd. (dodajmy przy tym ogólne reguły uniwersum i cechy postaci). Tutaj trzeba by wywalić pewne fragmenty tekstu lub dorzucić nowe. A że większość fików to w zasadzie „powieści w odcinkach”, raczej wszelkiego rodzaju zmiany fabularne w już opublikowanym tekście nie wchodzą w grę. Są na to dwa sposoby. Po pierwsze – przygotować się gruntownie do pisania. Dowiedzieć się czegoś o miejscu, czasie, typowych zachowaniach ludzi w danym przypadku… W skrócie – doczytać co trzeba o tym, co chcemy napisać. Dzięki temu wiele błędów merytorycznych zostanie wyeliminowane już na samym początku. Po drugie – kiedy już tekst z błędem został opublikowany, należy zastosować tak zwany retcon. To słowo to skrót od retrospective continuity i oznacza zabieg polegający na naprawieniu wszelkich nieścisłości fabularnych poprzez późniejsze wydarzenia. (Przykładem jest chociażby ten fanfik do Artemisa Fowla. Ci, co czytali serię Eoina Colfera, wiedzą, że Butler został ochroniarzem głównego bohatera w chwili jego narodzin i był nawet przy nich obecny. Tymczasem fik zaczyna się w ośrodku, w którym Butler jest szkolony i z którego zostaje sprowadzony właśnie po to, aby ochraniać Artemisa. Autorka retconowała fika, pisząc w następnym rozdziale, że, co prawda, Butler był w szpitalu podczas przyjścia Artemisa na świat, ale został wysłany na dodatkowe szkolenie dopóki chłopiec nie osiągnął pewnego wieku.)

2.      Tak zwane makaronizmy, czyli używanie słów z obcego języka, kiedy nie jest to absolutnie konieczne. Dotyczy to tendencji fanów mangi i anime do wprowadzania do wypowiedzi nie-Japończyków japonizmów (sztandarowy przykład: Włochy w Hetaliimówiący do Niemiec „Doitsu”), a także fanfikowców, którzy nadają fikom angielskie tytuły, podczas gdy fanfik jest po polsku. O ile nie jest to songfik albo obcojęzyczny tytuł nie jest odniesieniem do czegoś (np. sentencji, imienia, czegoś nieprzetłumaczalnego na polski…), to nie ma sensu, aby tytuł nie był po polsku.

3.      Uwzięcie się na postać. Dotyczy to wszelkiego rodzaju OOC związanego z osobistą niechęcią fanfikowca do pewnej postaci. Nie chodzi nawet o to, że fanfikowiec nie wie nic (albo wie mało) o danej postaci, ale po prostu ignoruje pewne fakty z nią związane na rzecz swojej dość wąskiej i często niepochlebnej interpretacji. Wynika to z jego niechęci do pewnego bohatera. (Wstyd się przyznać, ale ja też kiedyś takiego fika popełniłam. Idąc za daleko był bardzo niesprawiedliwy względem hetaliowego Francji.)

W zasadzie większość z wymienionych teraz i dawniej błędów wynika z nastawienia fanfikowca. Niechlujny fanfik najeżony błędami jest spowodowany przez niecierpliwość i lenistwo autora, ale jednocześnie udowadnia, że nie ma on szacunku do czytelnika. Postaci zachowujące się OOC i porażająca niezgodność z kanonem (a fanfik nie jest osadzony w AU) mają związek z niedostateczną znajomością fandomu przez autora, ale mogą świadczyć też o tym, że ów autor traktuje fandom bardzo umownie. Dobry pisarz stara się dowiedzieć o czym pisze i szanuje swoich czytelników, a jeśli pisze już w cudzym uniwersum to je także traktuje z szacunkiem i troską. O tym zawsze należy pamiętać.

Podstawowe błędy, jakie popełnia fanfikowiec, wprowadzając wątek romansowy, to:

1.      Tak zwana „Gejlandia”, czyli pokazanie świata przedstawionego jako takiego, gdzie każda postać jest homoseksualistą (nieraz z podziałem na seme i uke), homofobia nie istnieje, a kobiet prawie nie ma. Nawet wiele moich znajomych, które uwielbiają yaoi i slash, uważa, że to oznaka złego pisarstwa. Dlatego każdy fanfikowiec powinien wystrzegać się tworzenia „Gejlandii” i zawsze brać pod uwagę takie rzeczy, jak stosunek społeczeństwa do homoseksualizmu (zwłaszcza, kiedy dzieło macierzyste osadzone jest w czasach albo środowisku, w którym homoseksualizm jest uważany za dewiację albo oznakę zniewieścienia); charaktery postaci (a więc nie robić z jednej z nich kompletnej ciapy, pełniącej typowo kobiece role) i stosunki jakie łączyły postacie męskie z żeńskimi (innymi słowy – kanoniczne pairingi i co się z nimi stało, że już nie są faktem).

2.      Brak spójności psychologicznej i jest to właściwie problem bardzo złożony. Po pierwsze fanfikowcy zapominają o psychologii, kiedy piszą o dość kontrowersyjnych sytuacjach, jak kazirodztwo (zwłaszcza, pojmowane jako romans między rodzeństwem) albo związek, w którym panuje duża różnica wieku, a jedna postać widziała jak druga dorastała. Nie można podchodzić do tego, jak do czegoś, co obie strony od razu przyjęły z zachwytem. Trzeba (zwłaszcza w przypadku kazirodztwa, gdzie dużą rolę gra rodzina) wziąć pod uwagę sytuacje, w jakich dochodzi do takich zachowań, nie mówiąc już o tym, że przynajmniej jedna ze stron ma opory przed swoimi uczuciami i wątpliwymi etycznie pragnieniami. (Vampircia napisała kiedyś do One Piece erotyczną jednoczęściówkę, w której Shanks spogląda na dorosłego Luffy’ego z pożądaniem. To, że z miejsca nie znienawidziłam tego fika, wynika stąd, że Vampi poświęciła dużo czasu opisowi tego, jak Shanks bił się z myślami i walczył sam ze sobą; i stąd, że do samego aktu doszło, ponieważ Luffy się na niego zgodził.) Po drugie, fanfikowcy mają tendencję do zapominania pewnych cech charakteru postaci, aby bardziej pasowała do sytuacji w fanfiku. Dotyczy to wspomnianego wyżej podziału na seme i uke, gdzie jeden z partnerów jest bardziej pasywny i kobiecy, ale równie dobrze odnosi się do nagle empatycznych psychopatów, czy ludzi aseksualnych, przejawiających zainteresowanie jakąś postacią. (Był, na przykład, pewien fanfik, w którym Sheldon próbował pocieszyć Amy pocałunkiem. Niestety nie mogłam go znaleźć.) Po trzecie wreszcie sam proces zakochiwania się i relacje w związku kuleją psychologicznie. Czasami nawet fanfikowiec (a także pisarz w ogóle) nieświadomie przedstawi toksyczny związek albo seks między nieletnim a dorosłym jako coś niesłychanie romantycznego. (Do dzisiaj nie mogę się otrząsnąć po hetaliowej wersji Dziewczynki z zapałkami, gdzie Kanada, jako Chłopiec z zapałkami, zostaje wzięty pod opiekę przez obcego mężczyznę, Prusy, a kiedy już się obaj ogrzali i najedli, Prusy zaczął uprawiać seks z Kanadą.)

3.      Nieumiejętne operowanie na schematachto coś, co spotyka się również w zwykłych, nie-fanfikowych romansach. W zasadzie wiele zależy od wykonania i od gustów czytelników. Są pewne historie, które pewni ludzie lubią czytać/oglądać i niewątpliwie istnieją fani konkretnych opowieści romantycznych. Wielokrotnie też znajdowałam bardzo ciekawe fanfiki z wątkiem romansu, które miały interesującą i obiecującą fabułę. Jednakże niektóre schematy są stosowane do bólu i sprawiają, że fanfik wydaje się co najmniej banalny, jeśli nie po prostu męczący. Żeby tych schematów uniknąć, należy znaleźć dobre fanfiki i dobre romanse albo nawet zapoznać się z analizami wszelkich romansowych grafomanii, aby zorientować się, co to za schematy.

Jakiś czas temu Vampircia powiedziała, że każdy pairing da się przedstawić jako sensowny. Jest w tym sporo prawdy, bo choć niektóre pary do dzisiaj mnie przyprawiają o mdłości, o tyle wiem, że jeśli tylko weźmie się pod uwagę kwestię psychologii i stosunków społecznych, a same relacje między parą zakochanych zostaną właściwie poprowadzone, to może z tego wyjść naprawdę dobra historia.