Pisanie erotyki w ogóle jest bardzo trudne, z tej prostej przyczyny, że przy opisie aktów seksualnych można popaść w kilka skrajności: albo używając bardzo poetyckich i czasami wręcz śmiesznych metafor; albo posługując się wulgarnym językiem, który wzbudza w czytelniku obrzydzenie; albo wreszcie stosując słownictwo rodem z podręcznika anatomii przez co opis jest suchy i jakiś taki pozbawiony wyrazu. Należy więc próbować zachować pewną równowagę.

Pozostaje również sprawa tego, jak przedstawić coś, co nie jest tylko aktem erotycznym, ale na przykład: gwałtem, seksem między człowiekiem dorosłym a nieletnim, kazirodztwem itd. Te wszystkie kontrowersyjne kwestie, przy których podniecanie się może wprawić czytelnika w konsternację. Ja osobiście jestem zdania, że można te rzeczy zawrzeć w fanfikach (czy w fikcji w ogóle), jeśli przedstawi się to w odpowiedni sposób, tzn. – gwałt jako traumatyczne przeżycie, które zostawia ślady i z którego ofiara nie czerpie przyjemności; kazirodztwo, które jest wynikiem pewnej konkretnej sytuacji w rodzinie; nieromantyzowanie przemocy, zachowanie spójności psychologicznej postaci… No cóż, omawiałam już to wszystko poniekąd w części poświęconej pairingom.

Mając już za sobą te wszystkie kwestie, możemy przejść do tego, jak erotyka objawia się w fanfikach. No więc fanfiki erotyczne dzielimy ze względu na:

1.      Poziom ostrości treści erotycznych. W tej kategorii mamy: lemon (niekiedy nazywany także smutem), pod który podpada większość gatunków fików erotycznych, o których jeszcze będziemy mówić. Sam termin lemon(i poniekąd również smut) odnosi się do „ciężkiej” erotyki, w przeciwieństwie do lime,czyli erotyki w lżejszym wydaniu, trochę ugrzecznionej.

2.      Fabułę. Mamy PWP (porn without plot), czyli erotykę pozbawioną fabuły, której celem jest opis samego seksu między dwojgiem bohaterów (albo dwoma, kiedy obie postaci są tej samej płci). Erotyka może też grać drugorzędną rolę w fanfiku i pojawiać się sporadycznie. Zwykle jest ona tylko elementem fika o jakimś pairingu.

Realizm jako narzędzie w fanfiction zawiera w sobie cztery kategorie:

1.      Zdrowie psychiczne i fizyczne postaci.Czasami podczas oglądania albo czytania dzieła macierzystego ten aspekt nie jest tak wyeksponowany, żebyśmy zwrócili na niego uwagę. Dopiero po dłuższym namyśle, zdajemy sobie sprawę z tego, że jakieś wydarzenie w materiale źródłowym może mieć takie a takie skutki na ciele i umyśle bohatera. I właśnie w wyniku takich rozmyślań pojawiają się fanfiki, w których postaci cierpią na pewne schorzenia (to AU do Przygód Merlina opowiada o tym, co by było, gdyby Artur nie przybył na czas, aby w dziewiątym odcinku drugiego sezonu ocalić Merlina przed torturami) albo mają problemy psychiczne (dość popularne w tym względzie są wstrząs pourazowy i stany lękowe; na długo przed trzecim Iron Manem fanfikowy Tony Stark miał napady PTSD spowodowane przez niewolę u Dziesięciu Pierścieni). Oczywiście warto się zawczasu przygotować i dowiedzieć jak najwięcej na temat objawów danej choroby czy obrażeń, bo jak już celujemy w realizm, warto zrobić to należycie. (Autorka Inertia do The Flash zrobiła research i to widać zarówno w rozdziale, w którym Iris myśli, że dziwne zachowanie Barry’ego powstało w skutek powikłań po uderzeniu w jej przyjaciela pioruna; jak i w tym jak Henry Allen próbuje się przystosować do życia po wyjściu z więzienia.)

2.      Realia. Ten aspekt jest szczególnie istotny w przypadku, kiedy miejscem akcji dzieła przedstawionego jest obcy kraj albo jakiś okres historyczny; albo gdy jedna z postaci jest jakiejś konkretnej narodowości (wszystkie trzy elementy pełnią sporą rolę w wielu fanfikach do Hetalii; jak już kiedyś wspomniałam, to fandom, którego bohaterami jest cała Ziemia, tak więc sporo fików do Hetalii porusza tematy związane z kulturą, historią i bieżącymi wydarzeniami.) Można też, opierając się na naszej historii, opisać sytuację dziejącą się nie w naszym świecie. (Iron America napisał serię fanfików, w których przedstawił swoją wizję smutnego dzieciństwa Yondu Udonty. Wiele z tego, co tam zawarł, oparł na raportach na temat zbrodni wojennych.)

3.      Nauki ścisłe. Wiedza z zakresu biologii, chemii, fizyki itd. daje spore pole do popisu, jeśli chodzi o fabułę, zwłaszcza gdy w grę wchodzi postać zainteresowana nauką, a nawet zajmująca się nią zawodowo; albo gdy ktoś posiada supermoce, które mimo wszystko także w jakiś sposób pozostają pod wpływem zjawisk przyrodniczych. (I znów Inertia – jedna z jednoczęściówekpoświęcona jest… teorii względności Einsteina.)

4.      Procedury. Chodzi mi tu o procedury prawne, policyjne, dyplomatyczne, medyczne, wojskowe… wszystkie reguły, którymi rządzą się dane środowiska i zawody w jakichś konkretnych sytuacjach. (Wybaczcie, nie mogłam znaleźć dobrego przykładu.)

Tak czy inaczej, interpretacja w fandomie odnosi się do trzech rzeczy:

1.      Postaci. Obserwując jednego bohatera można wyrobić sobie o nim opinię negatywną i pozytywną. Fani wyrabiają sobie tą opinię na podstawie tego, co zobaczyli lub przeczytali w dziele macierzystym. Jeden bohater może być postrzegany jako dobry, szlachetny przywódca… i jako durny, przekonany o swojej wyższości moralnej harcerzyk (Superman, na przykład, często jest interpretowany na oba te sposoby); jako kompletny potwór i jako postać tragiczna (Ojej, od czego by tu zacząć? Od Lokiego z MCU? Od Rosji w Hetalii? W każdym fandomie jest przynajmniej jedna taka postać); jako najlepszy bohater w materiale źródłowym (obecnie w fandomie Arrow panuje kult Felicity) i jako ktoś, kogo równie dobrze mogłoby nie być. Niemniej jednak bywa tak, że fan ignoruje albo wyolbrzymia pewne fakty zawarte w dziele macierzystym na temat danej postaci – a to scenę, w której bohater wykazał się jakąś cechą; a to jakiś element z przeszłości, a to interakcje między nim a innym bohaterem (trochę już o tym mówiłam tutaj). Dodajmy też, że czasem uwielbienie do jednej postaci powoduje niechęć do innej, zwłaszcza, gdy w grę wchodzi jakiś pairing… Ale o tym jeszcze powiem.

2.      Sytuacji. Jakaś scena (zwłaszcza w filmie albo serialu, gdzie widać także pracę aktorów) może być odczytywana na wiele różnych sposobów. Czasami jest to wyraźną intencją twórcy, a czasami nie. Przy interpretacji fan bierze pod uwagę całość dzieła macierzystego (szczególnie jeśli chodzi o stan psychiczny postaci), prawdopodobny symbolizm, przebieg dialogu (jeżeli, oczywiście, ma miejsce jakiś dialog) i słowa wypowiedziane przez postaci; a także gestykulację i mowę ciała. (Ja, na przykład, jestem przekonana, że po wydarzeniach z odcinka Things You Can’t Outrun, Henry Allen wie, że jego syn jest Flashem.) Duży wpływ na interpretację ma to, na czym fan się skupia, bo dość często szukamy czegoś konkretnego, zwłaszcza jeśli w grę wchodzą jakieś relacje między dwiema postaciami.

3.      Pairingów. Teoretycznie jest tak, że są pairingi kanoniczne, znajdujące potwierdzenie w dziele macierzystym; i pairingi niekanoniczne, będące wymysłem fanów… Jednak zdarza się, że fan uparcie twierdzi, że jakiś pairing niekanoniczny jest właśnie elementem kanonu. Jest to szczególnie widoczne, gdy jeden z bohaterów ma kilka potencjalnych love interestów i łączy go z wieloma osobami silna więź albo nawet antagonizm. (Weźmy, na przykład, Tony’ego Starka i Steve’a Rogersa. Obecnie Iron Man „parowany” jest z: Pepper Potts, Bruce’m Bannerem, Steve’m Rogersem i Lokim. Z kolei Kapitan Ameryka znajduje swoją prawdziwą miłość w osobach: Peggy Carter, Bucky’ego Barnesa, a nawet młodego Howarda Starka.) Wspominałam, że uwielbienie dla jednej postaci skutkuje nieraz niechęcią do innej i że jest to szczególnie widoczne przy pairingach. Bywa, że fan aprobujący jeden pairing nie poprzestaje na tym, że nie przepada za pairingiem konkurencyjnym, ale wręcz pała nienawiścią do rywala swojego faworyta do serca danej postaci. Dotyczy to zwłaszcza kobiet, i to zarówno jeśli chodzi o pary heteroseksualne, jak i homoseksualne (samo w sobie jest to dość niepokojące; w końcu zrzuca się pomyje na postać kobiecą nie dlatego, że jest jaka jest, tylko dlatego, że stoi na przeszkodzie do Jedynego Prawdziwego Pairingu). Co więcej – jeżeli preferowany pairing nie jest kanoniczny i (co gorsza) para kanoniczna jest już szczęśliwym małżeństwem z dziećmi, autorzy fanfików posuwają się do zabicia rywala tylko po to, aby ich ukochana para zawsze była razem. (Podobno dość często ofiarą takiego zabiegu pada żona Sama Vimesa, Sybil, ponieważ ludzie shippują komendanta z Patrycjuszem Vetinarim. Jeżeli czytaliście serię Pratchetta o Straży Miejskiej i wiecie, kim jest Sybil, zwłaszcza dla Vimesa, rozumiecie zapewne, dlaczego wielu fanów buntuje się przeciwko takim praktykom.)

1.      Prompty to najbardziej podstawowa forma tego rodzaju twórczości. Prompt (od angielskiego słowa „podpowiedź”) oznacza sugestie związane z fabułą do zazwyczaj krótkiego one-shota. Takie fanfiki mogą być pojedynczymi fikami, ale zwykle są zebrane w jednym zbiorze one-shotów. W takim wypadku to działa tak, że autor sam prosi czytelników o podsuwanie mu pomysłów (choć, z wiadomych przyczyn, nie zawsze jest w stanie wyrobić się z ich pisaniem). Takie zbiory mogą być połączone ze sobą jednym pomysłem (It Seemed Like A Good Idea At The Time – Tony Stark i Clint Burton budzą się w dziwnych okolicznościach po nocnej popijawie i próbują dociec, co się stało.) albo być luźnymi historyjkami, osadzonymi w jednym fandomie (Inertia– fanfik do The Flash; BTW – w obu podanych przykładach jedno z opowiadań oparte jest na moim prompcie). Czasem prompty mają charakter wyzwania (challenge), czyli kilka osób w społeczności forumowej albo deviantArtowej podejmuje się napisania/narysowania danego fanfika/fanarta w określonym czasie i prace są ze sobą porównywane.

2.      Słowo meme dawno już straciło swoje pejoratywne znaczenie (podejrzewam nawet, że mało kto wie, skąd się ono wzięło i na czym w ogóle polega koncepcja memetyki). Tak czy inaczej, jeśli chodzi o prace fanowskie, pod „memami” rozumiemy dwie rzeczy. Po pierwsze – wszelkiego rodzaju hermetyczne żarty związane ściśle z danym fandomem (na przykład: „Nadchodzi zima.” z Gry o Tron), o których opowiadałam po trosze w części Podręcznika… poświęconej humorowi. Po drugie – zabawy literackie albo artystyczne. Owe zabawy polegają zazwyczaj na tym, że mamy listę zadań i musimy ją wypełnić odpowiednim tekstem albo rysunkiem. (Tutaj macie zarówno wzory takich memów, jak i niektóre ich przykłady). Oddzielny gatunek stanowią…

3.      Kink meme, czyli prompty ściśle związane z pairingami. Siłą rzeczy w ten skład wchodzi wszelkiego rodzaju smut i lemon (czyli fanfiki i fanarty pornograficzne; to są te tematy, o których powiemy sobie kiedy indziej), ale także fluff, Hurt/Comfort i tak dalej. Polega to na tym, że ktoś na jakimś forum rzuca prompt, w którym dwie postaci przedstawione są w jakiejś określonej sytuacji, i ktoś pisze do niego one-shota. (Tutaj mamy kink meme do oryginalnego Star Treka.)