Nieraz żałowałam, że – pomimo swojego statusu jednego z największych detektywów w historii literatury – Herkules Poirot nie jest tak eksplorowany jak Sherlock Holmes. Chodzi mi o to, że poza kanonem Conan Doyle’a Holmes dorobił się nowych przygód, a nawet jego postać i rodzina były tematem utworów kolejnych twórców (wystarczy wspomnieć chociażby to, że miesiąc temu premierę miała netfliksowa adaptacja pierwszej książki o Enoli Holmes). Naprawdę chciałabym, aby ktoś spróbował zrobić coś podobnego z Poirotem.

Trochę rozumiem dlaczego jest inaczej. Po pierwsze – mamy kwestię tego, że bardzo mało wiemy o przeszłości Poirota. Nawet jeśli mały Belg wspomni coś o swojej rodzinie lub dzieciństwie, jest duża szansa, że powiedział to tylko po to, aby zmanipulować podejrzanych i tak naprawdę kłamie; stąd tak naprawdę nie wiadomo zbyt wiele o jego przeszłości i trudno jest na tym kanonie coś budować. Po drugie – pomimo ambiwalentnego podejścia do swojego najsłynniejszego tworu, sama Christie nie przepadała za bardzo za zmianami w charakterze Poirota w adaptacjach (co widać, na przykład, w tym, że nie podobała jej się kreacja Tony’ego Randalla, a była pod wielkim wrażeniem Alberta Finney’a). Po trzecie wreszcie – teraz pieczę nad schedą po pisarce sprawuje jej rodzina i to ona decyduje o tym, co dzieje się z postaciami Królowej Kryminału. Poza tym istnieje kwestia tego, że nowi twórcy mogliby doprowadzić do bastardyzacji postaci czy dzieła macierzystego do tego stopnia, że bohater stałby się swoją własną antytezą. Trzeba więc być ostrożnym w wyborze kontynuatora.

I tak oto w 2014 roku do księgarń weszła nowa powieść z Herkulesem Poirotem w roli głównej. Rzecz o tyle ciekawa, że ostatnia powieść o małym Belgu, Kurtyna, ukazała się tuż po śmierci Christie (zgodnie zresztą z wolą pisarki). Autorką nowego Poirota była Sophie Hannah, która otrzymała błogosławieństwo rodziny Królowej Kryminału. Co więcej – Hannah miała opisywać wczesne sprawy Poirota. Od razu mnie to zainteresowało.