Niedawno doszłam do wniosku, że ostatnio mam szczęście. Jeszcze trzy-cztery lata temu usłyszałabym o jakiejś książce, która w USA jest hitem, i byłoby mi smutno, że nie mogę jej dostać w Polsce, a teraz coraz częściej widzę w polskich księgarniach takie książki jak Ostatnie dzieciaki na Ziemi, Ella Zaklęta, Jak wynaleźć wszystko, czy Jak wytresować smoka i od razu wiem, co wkrótce będę czytać.
Jednymi z książek, których przez całe lata żałowałam, że nie mogłam przeczytać, była seria o Nancy Drew. Tak się składa, że ta bohaterka ma swoje zasługi dla kryminału i literatury młodzieżowej, chociaż Polacy nie zdają sobie z tego tak do końca sprawy. Kiedy zaś dowiedziałam się, że wydano w Polsce dwa pierwsze tomy oryginalnych powieści (niechybnie w związku z serialem CW, który ostatnimi czasy święci triumfy w telewizji), postanowiłam przeczytać pierwszy tom, czyli Tajemnicę starego zegara.
W 1926 roku Anglią wstrząsnęła wiadomość o tajemniczym zniknięciu Agathy Christie. Przez 11 dni policja i wojsko szukało pisarki, a Artur Conan Doyle zorganizował nawet seans spirytystyczny, aby odnaleźć koleżankę po piórze. Ponieważ jakiś czas przed zniknięciem wydało się, że pułkownik Archibald Christie miał romans z młodszą kobietą, a pani Christie nie chciała mu dać rozwodu, aby mógł ożenić się z kochanką, zaczęto podejrzewać, że to mąż zabił żonę. W końcu jednak przyszła Królowa Kryminału się odnalazła w spa, twierdząc, że niczego nie pamięta.
To słynne zaginięcie Agathy Christie do dziś stanowi jedną z najbardziej tajemniczych spraw w historii i jest źródłem wielu teorii. Jedna z nich – prawdopodobnie najpopularniejsza – głosi, że Agatha próbowała ukarać męża za niewierność, pozorując własną śmierć. Wychodząc od tej teorii w 1979 roku powstał film Agata z Vanessą Radgrave jako Christie i Dustinem Hoffmanem jako dziennikarzem idącym jej tropem.
Wydawałoby się, że słynne zniknięcie Agathy Christie powinno być zaczynem do mnóstwa powieści i filmów historical fiction, w których proponowano by jego różne rozwiązania. Niemniej jednak – poza Agatą – jedynymi dziełami, które brały się za tę historię, był odcinek Doktora Who pod tytułem The Unicorn and The Wasp oraz koreański musical Agatha z 2015.
I otóż w grudniu 2018 roku miał premierę film telewizyjny Agata i prawdziwe morderstwo (Agatha and the Truth of Murder), w którym zaproponowano całkiem inną teorię: Co jeśli podczas swojego zniknięcia przyszła Królowa Kryminału działała pod przykrywką, aby rozwiązać zagadkę morderstwa?
Ci, co znają Channel Awesome, pamiętają, że jedną z najbardziej interesujących rzeczy, które zdarzały się na stronie, były monumentalne crossovery robione co roku i wiążące się z przeróżnymi przygodami jakie producenci tworzący na stronie przeżywali razem podczas tychże crossoverów. Pomijając wielką rozróbę, która zrodziła się z rywalizacji Nostalgia Critica i Angry Video Game Nerda oraz serię krótkich filmów robionych w ramach Uncanny Valley, właściwe rocznicowe crossovery były trzy: Kickassia (opowiadająca o tym jak Nostalgia Critic i inni krytycy przejęli pewną mikronację), Subarbian Knights (gdzie mierzyli się z magiem chcącym pozbyć się technologii) i To Boldly Flee (gdzie wyruszyli w kosmos, aby zobaczyć, co się dzieje na księżycu Europie). Fani czekali na rocznicowe filmy, bo takie zatrzęsienie ich ulubionych producentów Channel Awesome w jednym miejscu było niesamowite, a i humor był niczego sobie.
Potem jednak pojawił się ruch #ChangeTheChannel i nagle nie tylko owi producenci zaczęli opuszczać Channel Awesome, ale też dowiadywaliśmy się, co działo się za kulisami rocznicowych crossoverów. Mimo że były momenty, kiedy krytycy czuli satysfakcję i radość z bycia razem, sposób, w jaki szefowie kanału i sam Nostalgia Critic ich traktowali, sprawił, że trudno było się cieszyć z rocznicowych crossoverów. Po masowym exodusie producentów i po tym wszystkim, co przeżyli, wydawało się, że nie uświadczymy czegoś na miarę Kickassii czy Suburbian Knights – tej niesamowitej przygody, w której biorą udział „internetowe persony”, które zdążyliśmy już poznać i pokochać.
Jednakże pod koniec zeszłego roku Linkara zaczął wspominać na Twitterze coś o „Sekretnym Projekcie”, nad którym pracował. Po jakimś czasie również inni producenci zaczęli coś mówić o tymże Sekretnym Projekcie, więc wyglądało na to, że szykowało się coś niesamowitego. Wreszcie na wiosnę Linkara wypuścił zwiastun A Voice From the Dark – słuchowiska, w którym on i kilku innych byłych producentów CA – tych starych i tych, którzy dołączyli do strony nieco później – wzięło udział.
Fabuła zarysowuje się tak: dawno, dawno temu niejaki Scarsdale zbudował wielki dom, a potem zniknął w tajemniczych okolicznościach, próbując powstrzymać coś, co było w tymże domu uwięzione. W czasach współczesnych Linkara, Marzgurl i paru innych byłych producentów Channel Awesome dostaje tajemnicze zaproszenie, aby przybyć do Scarsdale Manor na poszukiwanie skarbów. Na początku wszystko idzie świetnie – nasi bohaterowie cieszą się z ponownego spotkania i z poznawania nowych ludzi, których nie mieli okazji poznać wcześniej. Potem jednak dzieje się coś niespodziewanego – podłoga się pod nimi zapada i goście zostają uwięzieni w podziemnych katakumbach i rozdzieleni na cztery małe grupki. Co więcej, wkrótce każda z grup natyka się na rzeczy świadczące o tym, że w Scarsdale Manor dzieje się coś niedobrego: spotykają duchy, zombie, szalonego naukowca i upiorną, ożywioną lalkę. Nasi bohaterowie muszą więc z jednej strony powstrzymać zło, które czai się w Scarsdale Manor, a z drugiej znaleźć sposób, aby się z domu wydostać i przeżyć.
Zacznijmy może od tego, że za scenariusz tego słuchowiska odpowiadają Linkara i Leslie Rice, znany też jako Terror Obscura. Ktokolwiek oglądał Linkarę przez dłuższy czas, zda sobie sprawę, że facet ma wprawę w tworzeniu linii fabularnych, a kilka z nich nawet ocierało się o tak zwany cosmic horror. Leslie Rice zaś nie tylko recenzował filmy grozy i omawiał horror jako gatunek, lecz także od kilku lat tworzy serię The Signal, w której czytane są opowiadania grozy – Terror Obscura ma więc doświadczenie w tworzeniu słuchowisk.
Inni producenci również mieli na przestrzeni tych kilku lat swoje odjechane przygody. Wszyscy kojarzą, że Linkara ma statek kosmiczny, ale Luke z Rocked dziwi się, dlaczego wśród gości znajduje się H.P. Lovecraft i jeden z recenzentów wyjaśnia mu, jak to w jakichś dziwnych okolicznościach pisarz został wskrzeszony i jak doszło do powstania serii Ask Lovecraft. Suede wszędzie chodzi z mieczem samurajskim, Diamanda Hagan jest dyktatorem państwa o nazwie Haganistan, ERod ma magiczny młotek… jednym słowem dziwność nie jest tym ludziom obca.
Linkara bardzo się postarał, aby oddać charakter każdej „internetowej persony” (przygotował się jeszcze do tego zadania, nie tylko oglądając filmy innych producentów, ale też pytając ich o różne rzeczy i zachęcając do tego, aby dodawali coś od siebie) i to czuć w scenariuszu. Nie mogę wypowiadać się na temat wszystkich producentów, bo wielu z nich w ogóle nie kojarzę, ale w A Voice From the Dark występuje kilku z moich internetowych ulubieńców (ERod, Maven of the Eventide, Lotus Prince, Dena Natali i Dominic Smith) i w żadnym momencie nie miałam wrażenia, że są OOC. Każdy ma swój głos, każdy gra siebie i nie ma tam takiej sytuacji, jaka była przy Film Brainie w filmach rocznicowych – że ich charakterystyka została wyrzucona do kosza na rzecz głupawej wizji reżysera konkretnego bohatera.
Również postaci poboczne wyszły całkiem nieźle. Goofy Gary (czyli nawiedzona lalka) jest irytujący, ale i na swój sposób upiorny; a szalony naukowiec ma w sobie jakąś chłodną elegancję, przez co to jego szaleństwo nie jest przeholowane. Jedynie Sally, która przez pewien czas jest jedyną osobą z pewnej ekipy nie zmienioną w zombie, wydaje się taka… mało ciekawa (poza tym jej portret wygląda tak, jakby była ubrana jak na bal, a nie w strój roboczy dźwiękowca). Na tle pozostałych postaci pobocznych, które są bardziej wyraziste (poniekąd również dlatego, że są antagonistami), Sally po prostu wypada słabo. Może to też kwestia tego, że Sally ma być kimś, kto nie walczy i stoi z boku, kiedy inni, bardziej zaznajomieni z makabrą ludzie, biorą na siebie całą akcję.
Z punktu widzenia fabularnego A Voice From the Dark jest całkiem dobrym horrorem komediowym. Czerpie garściami z cosmic horroru – od samego początku wiemy, że Scarsdale Manor jest nie tyle nawiedzonym domem, co miejscem, gdzie ukrywa się jakieś pradawne zło, którego nie można wyciągnąć na zewnątrz; a im więcej dowiadujemy się o tym pradawnym złu, tym bardziej przypomina ono Wielkich Przedwiecznych. Z drugiej strony jednak – jak już wspominałam wyżej – wielu byłych producentów w swoich własnych filmikach nieraz mierzyła się z gorszymi stworami i je pokonywała, tak więc reagują bardziej irytacją niż strachem na to, że znowu muszą się plątać w jakieś bagno. Poza tym jest jeszcze humor, który bierze się z samych postaci i z ich relacji z innymi (Diamanda znęca się nad swoim pomagierem, Marzgurl męczy upiorną lalkę, która ciągle opowiada jakie to złe rzeczy spadną wkrótce na naszych bohaterów; Lovecraft ciągle wygłasza ponure ostrzeżenia, których nikt nie bierze na poważnie; Welshy wszędzie chodzi z małpką-zabawką, Dom wciąż mówi do Luke’a z Rocked, że są najlepszymi przyjaciółmi, a Luke’a to irytuje… jednym słowem jest zabawa).
Sam pomysł ze słuchowiskiem jest fenomenalny. Z jednej strony bohaterowie mają charakterystyczne głosy i sposób mówienia, więc aktorstwo głosowe wychodzi im całkiem dobrze. Z drugiej strony, polegając głównie na dźwięku, wiele rzeczy pozostawiane jest naszej wyobraźni. Wydaje mi się, że z punktu widzenia realizacji, słuchowisko jest pod pewnymi względami łatwiejsze i daje więcej możliwości, już choćby przez to, że wyobraźnia słuchacza wypełnia luki. Na przykład, w pewnym momencie jedna z grup natyka się na potwora i tylko kilka linijek poświęcone jest jego opisowi. Wydaje mi się, że gdyby ktoś ten opis próbował wprowadzić w życie, czy to za pomocą CGI, czy to za sprawą charakteryzacji, to ten potwór wyszedłby raczej marnie.
Słuchowisko składa się z sześciu części (oczywiście prawie każda część A Voice From the Dark kończy się cliffhangerem, tak więc od razu słuchacz chce poznać dalszy ciąg). Aby ułatwić słuchaczom orientowanie się, kto co mówi w czyim towarzystwie, na ekranie pojawiają się portrety poszczególnych bohaterów, które świecą się w momencie, kiedy poszczególne postaci wypowiadają swoje kwestie (same portrety zresztą – nawet jeśli większość z nich przypomina awatary, którymi producenci posługują się na co dzień w serwisach społecznościowych – są narysowane w taki sposób, że wpasowują się w ogólny klimat słuchowiska).
Ponieważ jest to pierwszy tak wielki crossover od odejścia wielu ludzi z Channel Awesome, A Vocie From the Dark ma kilka nawiązań, tak do rocznicowych filmów, jak i do strony w ogóle. Na początku to tylko rozmowy między poszczególnymi producentami, potem zaś, im bardziej ich przygoda staje się podobna do Suburbian Knights czy To Boldly Flee, tych nawiązań jest coraz więcej. Sama nazwa strony nie pada, ale jeśli ktoś śledził albo chociaż oglądał film dokumentalny Cinematic Venoma o #ChangeTheChannel (nawiasem mówiąc, naprawdę polecam tym, którzy nie wiedzą o co chodzi, a chcieliby wiedzieć), to zrozumie aluzje, jakie pojawiają się tu i tam. W dużej mierze dramatyzm w słuchowisku bierze się nie tylko z sytuacji, w jakiej znaleźli się bohaterowie i z zagrożeń, które na nich czyhają, ale właśnie z tego, że nagle wychodzi na jaw pewna tajemnica, która przypomina pozostałym postaciom o ich doświadczeniach z CA. W pewnym sensie to słuchowisko jest taką formą uporania się z tymi doświadczeniami, a jednocześnie jest to pochwała braterstwa, jakie się przez te wszystkie lata uformowało wśród byłych producentów Channel Awesome.
Cieszę się, że A Voice From the Dark powstał. Włożono w niego mnóstwo pracy, historia jest interesująca, a wykonanie świetne. Mam nadzieję, że nie będzie to też ostatni crossover, jaki ta ekipa razem zrobi, bo aż chce się zobaczyć (i usłyszeć!) ich wszystkich jeszcze raz. Oby to był początek nowej, lepszej tradycji.
Pierwotnie ten tekst miał być opublikowany jutro, ale ponieważ mogę wtedy nie mieć dostępu do internetu, publikuję go dzisiaj.
8 września 1966 miała premierę oryginalna seria Star Treka. O tym jak wielki wpływ na popkulturę wywarł ten serial chyba nie muszę nikomu mówić. Przez lata Star Trek niósł przesłanie o świetlanej przyszłości ludzkości, a jednocześnie podejmował kwestie etyczne i filozoficzne. Jest on również uważany za jednego z pionierów science-fiction w telewizji (tuż obok Strefy Widmo i Zagubionych w kosmosie).
Przez lata Star Trek: Oryginalna Seria, był dla mnie jedynie słusznym Star Trekiem. Wiedziałam, oczywiście, że jest całe startrekowe uniwersum, czekające na odkrycie – od Następnego Pokolenia po Voyagera – ale nie paliłam się do poznania go. Być może była to kwestia przeświadczenia, że żadna załoga nie dorówna Kirkowi i spółce, a być może chodziło o to, że jako mała dziewczynka widziałam jakieś fragmenty Następnego Pokolenia i Stacji Kosmicznej i sprawiły one, że dopiero w gimnazjum przekonałam się do Star Treka.
W końcu jednak zapragnęłam jednak wyjść poza Oryginalną Serię i poznać wreszcie te inne załogi Enterprise (i nie tylko). Wypadało też dowiedzieć się, dlaczego fani uważają, że Następne Pokolenie jest równie dobre, co pierwszy Star Trek, i czemu ludzie wciąż debatują na temat tego, kto jest lepszym kapitanem: Kirk czy Picard.
Zajęło mi to dwa lata. Wielokrotnie przerywałam oglądanie na długie tygodnie, ale wreszcie udało mi się obejrzeć wszystkie siedem sezonów Następnego Pokolenia. Nie powiem, była to bardzo ciekawa i wzbogacająca podróż, choć i tak pewne jej elementy mi się dłużyły. Ta recenzja jest więc zbiorem moich wrażeń na temat serialu, jego postaci i wątków.
Uwaga! Tekst zawiera spoilery do pierwszego sezonu Kryptonu.
Jeszcze kiedy Arrowverse zaczynało się rozpędzać, a Gotham wchodziło na antenę, już pojawiały się informacje o tym, że w planach jest serial o ojczystej planecie Supermana. Na początku Krypton miał być osadzony w tym samym uniwersum co obecne filmy Warnera i DC… co było zrozumiałe, bo wielu ludzi uważało, że najciekawszym elementem Człowieka ze Stali był właśnie początek mający miejsce na Kryptonie. Jednakże z czasem producenci postanowili, że Krypton powinien być oddzielony od DC Extended Universe i od Arrowverse (a więc nie ma nic wspólnego z Kryptonem z Supergirl, na przykład).
Ja osobiście nie byłam zainteresowana Kryptonem. Po części dlatego, że producentem miał być David S. Goyer (którego ja kojarzyłam głównie ze stwierdzenia, że Hulk jest nerdowską power fantasy, a She-Hulk nadaje się na gwiazdę porno); a po części dlatego, że wydawał mi się wtedy powstawać na fali popularności Gotham, a przecież mieliśmy już kiedyś supermanowski odpowiednik Gotham – Smallville.
Mimo wszystko jednak kiedy w kwietniu wyszedł pierwszy odcinek, z ciekawości go obejrzałam i był… taki sobie. Potem obejrzałam drugi i się wciągnęłam nieco bardziej.
