Ci, którzy śledzą tego bloga już od kilku lat wiedzą, że uwielbiam motyw Villain Protagonist. Jedne z moich ulubionych utworów (lub utworów, które darzę nostalgią) – Megamocny, seria Despicable Me, Odlotowe Wyścigi, czy Szalony Jack Pirat… – to właśnie tego typu historie. Jednakże brakuje mi czegoś takiego dla kobiecych złoczyńców – do dzisiaj właściwie nie dostałam pełnoprawnej historii z punktu widzenia złej królowej albo złej macochy. I kiedy już myślałam, że nigdy nie dostanę żeńskiej wersji Villain Protagonist, odkryłam motyw Reborn as Villainess.
Ostatnimi czasy długo myślałam nad tym, dlaczego tak go lubię i doszłam do wniosku, że Dzień Kobiet to idealna okazja, aby opowiedzieć o tym, co Reborn as Villainess ma do zaoferowania.
Trudno sobie wyobrazić drugą taką serię gier, jak Ace Attorney. Pomijając tę cudowną w swej absurdalności przesadę i kolorowe postaci, tym, co wyróżnia Ace Attorney na tle innych gier, jest jej tematyka – gracz nie wciela się w bandziora, najemnika, czy faceta, który musi zmierzyć się z potworami z innego świata, tylko w adwokata, który musi zebrać dowody, przesłuchiwać świadków i obronić swojego klienta, poprzez dokopanie się do prawdy.
Trylogia Phoenix Wright: Ace Attorney szybko stała się hitem Capcomu, a z każdą następną odsłoną dało się zauważyć ciągnący się motyw przewodni korupcji systemu prawnego, mrocznej prawdy sprzed lat oraz etosu, którym powinni kierować się adwokat i prokurator.
I tak oto doszliśmy do ostatniego tekstu z serii Fandomy Po Latach (przynajmniej na rok 2022). Długo zastanawiałam się, którą serię sobie powtórzyć w grudniu, chciałam jednak, aby było to coś wyjątkowego i łączącego się w jakiś sposób z okresem bożonarodzeniowym. Ostatecznie padło na Kevina samego w domu i jego sequele, ale przy okazji obejrzałam sobie kilka filmów świątecznych, które powtarzam sobie co roku; oraz kilka, które wyszły niedawno.
Powrót do przyszłości gościł na tym blogu już kilka razy – zarówno w artykułach i rankingach, jak i fanfikach. Był taki okres czasu, kiedy pod koniec studiów męczyłam znajomą swoimi przemyśleniami na temat oryginalnej trylogii, motywów w niej występujących i tego, jak przedstawiane są tam podróże w czasie.
Kiedy w ramach obchodów dziesięciolecia bloga, poświęciłam Powrotowi do przyszłości wrzesień – obejrzałam oryginalną trylogię i let’s play do Back To The Future: The Game, a także przeczytałam sobie genialną serię komiksów z 2015 roku – wiele z tych przemyśleń do mnie powróciło, zwłaszcza że od tej pory miałam okazję przypomnieć sobie albo zapoznać się z innymi utworami, które również wykorzystują motyw podróży w czasie.
Dawno, dawno temu prowadziłam na Planecie Kapeluszy serię Maraton z Villain Protagonist, gdzie omawiałam takie przykłady tego motywu, jak Megamocny, Mózg czy Wezyr Iznogud. Miałam nadzieję kiedyś zrobić kolejną edycję tej serii i poruszyć temat kolejnych bohaterów, którzy w innych historiach byliby „tymi złymi”.
Szczególnie o jednym przykładzie chciałam opowiedzieć już od dłuższego czasu, zwłaszcza że pierwszy film z jego udziałem był ciekawą historią o złoczyńcy rodem z filmów szpiegowskich, który nagle zaczyna opiekować się trzema małymi dziewczynkami (chociaż większość ludzi i tak kojarzyła z tego filmu głównie małe żółte stworki, które po latach się wszystkim przejadły). Zwlekałam z tym jednak bardzo długo, a w tym czasie wyszły kolejne części jego przygód, które nie tylko dodawały różne szczegóły na temat jego przeszłości i charakteru, lecz także budowały podziemny świat superzłoczyńców. Mowa oczywiście o Feloniusie Gru, który dawno temu próbował ukraść księżyc.
Ponieważ niedawno mieliśmy film, w którym pokazano dzieciństwo Gru, doszłam do wniosku, że najwyższy czas, aby napisać o nim artykuł. Zwłaszcza że właściwie wszystkie filmy z jego udziałem (i gdzie gra większą rolę; pierwsze Minionki się nie liczą) są w pewnym sensie o tym, jak odkrywa on różne typy relacji. Co więcej – owe relacje można podciągnąć pod wyróżniane przez Greków rodzaje miłości. Zwykle wyróżnia się osiem rodzajów, ale Gru podpada pod cztery z nich – philia, storge, ludus i pragma.
